شبکه یاری کودکان کار

کودکان کار و خشونت خانگی

🔻خرداد ١٣٩٨ بود که رییس اورژانس اجتماعی سازمان بهزیستی ایران اعلام کرد که در حوزه خشونت خانگی در ایران، کودک‌آزاری در رتبه نخست قرار دارد. «رضا جعفری» – رییس اورژانس اجتماعی – در توضیح بیشتر گفت: ” در بین اشکال مختلف کودک‌آزاری، کودک‌آزاری از نوع غفلت و بی‌توجهی دارای فراوانی بیشتر و سپس کودک‌آزاری جسمانی، روانی، عاطفی و در نهایت خشونت جنسی قرار دارد”.

🔻با توجه به چنین وضعیتی که در بالا توصیف شد، طبیعی‌ست کودکان کار و خیابان بسیار بیشتر از کودکانی که در وضعیت طبیعی به سر می‌برند، در معرض انواع مختلف کودک‌آزاری باشند. قطعا هیچ کودکی تمایل ندارد سال‌های کودکی خود را در خیابان‌ها بگذراند و به جای مدرسه و بازی و کودکی کردن، مشغول کار خیابانی باشد. طبیعی‌ست که مساله کودکان کار با خشونت خانگی پیوند نزدیکی دارد. در سخن رییس اورژانس اجتماعی، غفلت و بی‌توجهی به کودک، مصداق کودک‌آزاری قلمداد شده بود. رفتار سرپرستی که کودک را بی‌توجه به خطرات فراوان به خیابان می‌فرستد، در بهترین حالت می‌تواند غفلت و بی توجهی به کودک قلمداد شود یا می‌توان به همان مساله خشونت جنسی نسبت به کودکان کار هم دقت کرد که از قضا دو سال پیش در سال ١٣٩۶، بحثی جنجالی شده بود.

🔻آبان 1396 «رضا قدیمی» – مدیرعامل وقت سازمان خدمات اجتماعی شهرداری تهران – گفته بود که رقم بسیار بالایی از کودکان کار مورد تجاوز جنسی نیز قرار می‌گیرند. او از گفتگوی مددکاران سازمان بهزیستی با کودکان کار می‌گوید : «متاسفانه از ۴٠٠ تایی که مددکاران بهزیستی با آنها صحبت کرده‌اند، به نزدیک به ٩٠ درصدشان تعرض شده است. متوجه شدیم عمو یا دایی این کودکان، بچه‌های فامیل را جمع می‌کند، صبح تا ظهر تکدی‌گری می‌کنند و بعدازظهر به آن‌ها تعرض می‌کنند. این‌ها مستند است. درواقع، در بسیاری از موارد سرپرست این کودکان خود عامل تجاوز به این کودکان است!»